Í síðasta pistli fór ég lauslega yfir rekstrarreikning fyrirtækja og samspil hans við efnahagsreikning. Efnahagsreikningur er eitthvað sem vitgrannir netbankakúrekar virðast eiga erfitt með að skilja enda eftirlæti hans að glugga í rekstrarreikning fyrirtækis og draga þannig ályktun á gengi þess.
Hvað er efnahagsreikningur?
Efnahagsreikningur er einn af þrem meginhlutum sem saman mynda ársreikning fyrirtækja auk Rekstrareiknings og Sjóðstreymisyfirlits. Hann kann að líta ógnvænlega út fyrir ótamdan aðila í fyrstu, en fyrst Addi og Iddi gátu komist upp á lagið í fræðunum, þá getur þú það.
Þegar ég var að stíga mín fyrstu skref í lestri ársreikninga, þá fannst mér best að hugsa Efnahagsreikninginn á þann veg að hann segði mér til um stöðu eigna fyrirtækis og hvernig þær eru fjármagnaðar. Það á jafn vel við í mínum huga nú og það gerði þá, þó hægt sé að flækja efnistök hans talsvert. Í grunninn eru þó einungis til tvær leiðir til að fjármagna eignir. Og aðeins tvær. Með skuldum og með eigin fé. Það er enginn meðalvegur þarna á milli. A.m.k. enginn heilbrigður.
Fæði, klæði, húsnæði.
Gangverk Efnahagsreiknings má hugsa eins og kaup á húsnæði. Algjör grundvallarjafna sem þarf að hafa í huga er Eignir = Skuldir + Eigið fé. Ok… en hvernig tengist það fjárfestingu í fasteign? Jú, þar á nákvæmlega sama jafna við og nema að þú sért Björgólfur Thor eða Robert Wessmann þá þarft þú að kaupa fasteign að hluta til á lánum og að hluta til með eigin fé. Setjum upp raunsætt dæmi á Íslandi í dag:
Þú kaupir 39 fm stúdíóíbúð (þar af geymsla – 18 fm) í 101 á 60 milljónir. Þú tekur 85% lán upp á 51 milljón og borgar 9 milljónir út í reiðufé. Ef fasteignin væri fyrirtækið þitt, þá liti efnahagsreikningurinn svona út:
- Eignir – 60 m. kr.
- Skuldir – 51 m. kr.
- Eigið fé – 9 m. kr.
